Begin oktober ging ik (Tatjana) voor drie weken naar Nederland om tijd door te brengen met mijn ouders die kampen met het ouder worden. Ik had niemand iets verteld, behalve de huisgenote van mijn ouders. Toen ik opeens bij mijn ouders in de gang stond, schrokken zij natuurlijk, maar ze waren enorm blij verrast. Ook Jeremy en Nathan heb ik mogen verrassen. Jeremy schrok zo erg dat hij de deur voor mijn neus dicht gooide en Nathan keek alsof hij een spook zag en trok lijkwit weg. Ik heb natuurlijk enorme lol hierom gehad en enorm genoten van de reacties.

Maar goed ik was in Nederland met een doel. Ik heb mijn ouders kunnen bijstaan zowel emotioneel als praktisch, waarnaast we ook gewoon genoten van het feit dat we bij elkaar waren. Het was een tijd van huilen, lachen, beseffen, regelen, dokters bezoeken en een heleboel kopjes thee en koffie.

Toen de eerste twee weken om waren zat ik net met mijn vader bij Jeremy thuis om bij hem te gaan eten, toen Jeremy telefoon kreeg van mijn schoonmoeder. Mijn schoonvader bleek niet goed te zijn en met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht te worden. Omdat mijn schoonmoeder niemand anders te pakken kon krijgen wilde ik als een speer naar het ziekenhuis om mijn schoonouders bij te staan. Ondertussen had ook mijn schoonzus het bericht gehoord en kwam rechtstreeks vanuit haar werk naar het ziekenhuis. Waar de dokters eerst dachten en hoopten dat het mee zou vallen, bleek het veel erger te zijn en moest er meteen een operatie volgen. Doordat de artsen waarschuwde voor het gevaar wat er was en er ook na de operatie zou zijn is Peter zo snel mogelijk naar Nederland gekomen samen met Chester.

Het was een spannende tijd waarin we laveerden tussen onze beide ouders om zoveel mogelijk tijd met ze door te kunnen brengen en zoveel mogelijk voor ze te kunnen betekenen. Gelukkig is het gevaar geweken en durven we nu wel weer rustig adem te halen. Die vaders van ons weten wat!