Na 28 jaar neemt Christine Overeem, een van de medeoprichters, afscheid als staflid van De Schuilplaats. Ze blikt kort terug op alles wat in de afgelopen jaren tot stand is gebracht en hoe De Schuilplaats is gegroeid.

Terugblikken en vooruitkijken
In 1990 is het allemaal begonnen, ergens in een klein straatje in Bangkok. Samen met Heidi en Phouang hebben we de eerste meisjes in ons huis opgenomen. Zij waren gered uit bordelen en konden niet terug naar huis. Dit was het begin van De Schuilplaats. Omdat de meesten van de meisjes uit het noorden van Thailand kwamen, zijn we na 6 jaar naar Chiang Rai verhuisd. In Chiang Rai begon het werk te groeien en we namen ook meisjes op die misbruikt waren door mensen in hun naaste omgeving.
Mijn visie is altijd geweest dat de Thai uiteindelijk het huis zouden gaan runnen. Wat zou het fijn zijn als Thai mensen de zorg op zich zouden nemen voor de meisjes! De dagelijkse zorg werd al door de Thai “moeders” gedaan, maar tot voor kort bleef ik betrokken bij het algehele leiderschap. Dat is nu veranderd. In de loop van de jaren is mijn visie ook echt hun visie geworden en 4 vrouwen zijn uitgegroeid tot leiders van het werk. Zij wilden samen het leiderschap overnemen. Een van hun eerste vragen was: “Vertrouw je ons?” Zonder erbij na te denken zei ik: “Ja.” Ik ging naar de achtergrond en zij werden een team van leiders. Ondertussen was de familie Bak hier al jaren werkzaam en Peter en Tatjana namen de verantwoording voor de administratie en financiën. En anderhalf jaar geleden kwam er een jonge psychologe, die ik in mocht werken in counseling voor kinderen met deze specifieke traumatische ervaringen. Nu, na 28 jaar ervaar ik dat mijn visie vervuld is.

Het leven en werken in een andere taal en cultuur is niet altijd gemakkelijk geweest. De zorg om hun welzijn was soms zwaar, maar één ding stond mij voor ogen: Niet opgeven, samen zoeken naar oplossingen. Mensen hebben vaak gezegd: “Je werk is net een druppel op een gloeiende plaat…”
Maar ik denk meer aan een steen die in een vijver gegooid word en die kringen in het water maakt die steeds groter worden…. Eén mens kan verandering brengen in de omgeving waar je bent.

Mijn roeping is niet ten einde, maar het heeft zich uitgebreid ook naar andere plaatsen waar ik mag delen over mijn ervaring met het werken met onze meisjes. Mijn zorg gaat ook uit naar de medewerkers; hoe kunnen ze door blijven gaan zonder de hoop te verliezen? Ik blijf in relatie met De Schuilplaats hier en ook zal ik in het bestuur blijven van Baan Phak Phing Nederland.
In een van de laatste gesprekken met een meisje zei ze: “De Schuilplaats is mijn thuis.”
Thailand is ook mijn “thuis” en ik hoop hier nog een heel lange tijd te wonen.
God kent het verleden, heden en de toekomst.