Om in Thailand te mogen verblijven moeten we elk jaar een nieuw visum aanvragen. Dit kun je doen in Nederland of in een ander land waar ze een jaarvisum voor Thailand afgeven. Voor ons was het de keuze om of naar Nederland te gaan of naar Kangoeroeland, Australie dus.
Australië is dichterbij en de helft goedkoper en omdat we weinig tijd hadden is deze keuze gemaakt. op deze manier konden we ook weer wat meer van de wereld zien. Maar voor het zover was hebben we heel wat moeite moeten doen om er te komen. We willen jullie dit verhaal niet onthouden, dus ga er maar voor zitten.
Om naar Australië te kunnen moet je een visum aanvragen, zelfs al ga je voor 1 dag. Dit kun je via de computer doen, een zogeheten elektronisch visum. Geweldig….. als het goed functioneert. Voor Peter en mij was dit geen enkel probleem, maar voor de kinderen wel omdat zij niet in ons paspoort staan, maar een eigen paspoort hebben. We moesten hun geboortebewijzen hebben en beiden toestemming geven. De geboortebewijzen lieten erg lang op zich wachten, waardoor Peter woensdag voor onze vertrekdatum nog naar Bangkok is gevlogen om daar de documenten te tonen bij de Australische ambassade en zo alsnog een visum voor hun te krijgen.
Peter had alles bij zich wat hij maar kon bedenken en dat werd opgemerkt. Ze waren erg tevreden over de papieren en zeiden dat het geen enkel probleem meer moest zijn om de Visa te krijgen. Via de email zouden we de bevestiging binnen krijgen en dus ging Peter met goede hoop, maar toch met lege handen naar huis. (Thuis was het echter niet zo fijn, maar dat vind u in een ander kopje terug).
Donderdag geen bericht, vrijdag geen bericht, het werd toch wel erg krap, moeten we nu wel of niet de koffers pakken? Toch maar gewoon doen, want anders komt dat op het laatste moment. Maar zaterdag weer niets, wat doen we als het zondagochtend voor ons vertrek er nog niets is? We bidden ervoor en leggen het in God’s hand, want wij hebben alles gedaan wat we konden.
Zondag ochtend natuurlijk weer niets, maar we vertrekken toch met de auto naar Chiang Mai, want dat is het laatste wat wij zelf kunnen doen, vanaf daar is het aan God, wij bidden om een wonder. Na 3 uur rijden lunchen we en gaan we naar vrienden die ons vervolgens naar het vliegveld brengen.
We zijn als eerste aan de beurt met een hele rij aan wachtenden achter ons. Peter is nerveus en ik zie wel wat er gaat gebeuren. De man zoekt alles uit en meldt dat Peter een visum heeft en ik en de kinderen niet. Vreemd we hebben het visum voor mij uitgeprint en wel bij ons. Het blijkt dat ze mijn naam verkeerd hadden geschreven en daardoor het visum niet konden vinden, MAAR voor de jongens was het mis. De man kon ons niet helpen, want het was te druk, hij zou het overgeven aan een collega. Na 10 minuten wachten kwam de man om onze paspoorten mee te nemen en naar de immigratiedienst te gaan om alles uit te zoeken. Tussendoor kwam hij terug met nog steeds niets.
Tijdens het wachten maakten de kinderen huiswerk, want zij hadden eigenlijk geen vakantie en kregen dus schoolwerk mee. We kwamen mensen tegen die vorig jaar les hadden gegeven op de DTS (bijbelschool) en die we onlangs weer ontmoet hadden op een open avond op de DTS. We vertelden hen wat er aan de hand was en samen mochten we bidden om de Visa in orde te krijgen. Allereerst gaf God een grote rust in de situatie, want Hij was degene die nu in controle was. En echt waar God was aan het werk, want een kwartier later kwam de man terug met onze paspoorten en een grote grijns op zijn gezicht. Hij zei dat het in orde was en dat we mochten gaan. Wij hadden grote vraagtekens en hij zei dat hij gewoon een nieuwe aanvraag had gedaan via de computer en dat het was goedgekeurd. Echt geweldig, het was niet te geloven, dit kan alleen God.
Australië is een land met een hoge security je komt er niet zomaar in en dus bij aankomst op 18 februari 2008 mochten we weer schrikken. Nathan zijn visum was niet in orde, ra ra ra. Gelukkig vinden ze na 10 zenuwslopende minuten dat het een fout bij het invoeren van zijn paspoortnummer is geweest. Eindelijk waren we in Australie, hoe het daar was vertel ik hopelijk nog in een ander stukje.
Bij terugkomst in Thailand op 27 februari 2008 checken wij onze email en daaruit blijkt dat volgens de ambassade de kinderen nog steeds geen visum hadden en dat de oudste 2 zonder visum toch in Australië waren met ons en dat Nathan er niet was en of hij nog steeds een visum wenste te krijgen. Hier krijg je dus echt een punthoofd van en voor ons is dit des te meer het bewijs dat God heeft geholpen om ons wel naar Australië te krijgen om zo ons nieuwe jaarvisum in orde te kunnen maken om ons werk in Thailand voort te zetten.
We zijn echt alle vijf in Australië geweest, wij hebben de bewijzen op de foto staan en in onze paspoorten, want daar staan de stempels in.
Hartelijke groet van ons alle vijf, Peter, Tatjana, Chester, Jeremy en Nathan.
