Wij mochten van half juni tot half augustus mochten wij op verlof zijn in Nederland. Toen we aankwamen in Nederland stond ons een grote verrassing te wachten in de vorm van een hele grote groep mensen die ons op kwamen halen van Schiphol. Maar wat nog een grotere verrassing was is dat we gefilmd zijn door het programma “Hello Goodbye”. het bleek dat ze voordat wij aankwamen mijn zus, moeder en schoonouders al geintervieuwd hadden. Later in het jaar hebben we de uitzending kunnen zien.
De eerste 2 1/2 week mochten we bij mijn ouders verblijven en zijn we heerlijk verwend. We hebben een beetje van elkaar kunnen genieten, want we hadden het ook erg druk. Soms was het ‘hoi’ en ‘doei en hier moesten we het dan op een dag mee doen. In die eerste periode waren Peter en ik jarig, moesten we voor controles naar het ziekenhuis, de kinderen zijn naar hun oude school geweest, we hadden ontmoetingsdagen voor onze kerk en vrienden, familie en kennissen, etc. Voor de ontmoetingsdagen hadden we presentjes mee, welke nog voorzien moesten worden van een kaartje, wat al door mijn vader was klaargemaakt voor we kwamen. Als we dan thuis waren dan zaten we dus met zijn allen hard te werken om alles op tijd klaar te krijgen. We hebben erg genoten van de ontmoetingsdag, zowel met onze kerkelijke gemeente als met onze vrienden, familie en kennissen. Bij deze willen we dan ook iedereen bedanken die de tijd en moeite heeft genomen, indien mogelijk, om hier naar toe te komen. De volgende 2 weken hadden we evaluatiegesprekken op de basis van de zendingsorganisatie waar we onder vallen. Dit was op de Veluwe en dus konden we naast de gesprekken ook genieten van de bossen en de heide. Het is goed om alles even op een rijtje te zetten en te kijken hoe het gaat, wij hebben deze periode en de gesprekken dan ook als heel positief ervaren. Met de kinderen hebben we door de 10 weken heen ook uitstapjes mogen maken naast de voor de kinderen meestal verplichte bezoekjes. We zijn bijvoorbeeld naar een kaarsenmakerij geweest waar ze ook een speeltuin bij hadden en een forellenkwekerij. We zijn regelmatig naar een ven geweest en niet te vergeten naar Madurodam en het Kameleondorp. De laatste was een grote wens omdat de kids stapel zijn op de boeken en de films van de Kameleon. Meestal zitten we met ons hele gezin bij elkaar als we de films bekijken of als we de boeken ’s avonds voorlezen. We zijn ook naar ‘onze’ hond Buddy geweest. Ze heeft een nieuw baasje en die zorgt erg goed voor haar. De kinderen hebben haar erg gemist en waren blij haar te zien. Ook Buddy was blij, ze herkende ons meteen en wilde bij het afscheid nemen met ons mee in de auto! Tja dat kon natuurlijk niet en we willen het ook niet, want ze heeft het goed.
De rest van onze tijd, dat waren nog 6 weken, verbleven we in het huis van lieve vrienden die hun huis hebben afgestaan aan ons en zelf in een hutje op de hei zijn gaan wonen. (grapje) Tenminste van dat hutje op de hei is een grapje, maar de rest is de pure waarheid. We hadden dus een plek voor onszelf wat echt heel goed is geweest voor ons hele gezin. Onze dank voor dit echtpaar is dan ook niet uit te drukken in woorden of daden, want we zouden altijd tekort schieten. In die laatste weken hebben we veel visites afgelegd wat erg leuk was, maar ook erg vermoeiend en niet altijd leuk voor de jongens.Volgende keer hopen we meer mensen op de ontmoetingsdag te zien, zodat we niet zo vaak weg hoeven. Ik heb nog nooit in zo’n korte tijd zoveel sociale contacten onderhouden. Nog kwamen we tijd te kort voor de mensen die we nog niet hebben gezien. Misschien doen we de volgende keer wel een extra ontmoetingsdag inplannen voor de mensen die er niet bij kunnen zijn op de eerste datum door wat dan ook. We zullen het zien als we over 2 jaar weer op verlof komen.
In dit verlof hebben we ook presentaties mogen geven over het huis waar we werken, over de achtergrond van het werk en over ons eigen leven. We zijn bijvoorbeeld in de kerk in Monnickendam geweest en in Edam. We zijn dankbaar voor het feit dat we uitnodigingen mochten ontvangen om in deze kerken te mogen zijn en het werk te presenteren. We doen dit om vrienden, familie en kennissen en mensen die we nog niet kennen bekendheid te geven over wat we nu in Thailand doen. Bij die presentaties leggen we ook uit dat wij vrijwilligers zijn en dus zonder een vast inkomen werken. We hebben veel mensen die ons steunen, door maandelijks of jaarlijks of eenmalig ons geld te geven, waardoor we een inkomen hebben. Maar door de inflatie en de crisis ed hebben we nu geen 100 % van de inkomsten die we nodig hebben en dus zijn we op zoek naar meer sponsoren. We hopen dat we mensen hebben mogen warm maken voor wat we doen en dat men dan besluit om ons te gaan ondersteunen. Het liefst maandelijks, omdat dat financiële zekerheid geeft en wie wil dat nou niet?
Als je het tot hier gelezen hebt dan neem ik mijn petje voor je af, want het is een erg lang verhaal geworden.
Groetjes van ons alle vijf.
Tatjana
